Άρθρο του πρ. βουλευτή Νίκου Νυφούδη στην εφημερίδα “Μακεδονία της Κυριακής”
Αγαπητέ φίλε αναγνώστη, δεν μπορώ να σου κρύψω ότι μπήκα σε έναν μεγάλο πειρασμό αυτή την εβδομάδα.
Μπήκα στον πειρασμό να αναδημοσιευσω σε αυτόν τον φιλόξενο χώρο της εφημερίδας “Μακεδονία”, το άρθρο που έγραψα τον Ιανουάριο που μας πέρασε, με τίτλο “Υποψήφιοι και celebrities αυτή η μάστιγα”.
Με ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα, δεν μπορώ να αλλάξω ούτε λέξη από αυτά που έγραφα τότε. Για τις δικές μας επιλογές ως ψηφοφόροι αλλά κυρίως και για τα κόμματα ή τις δημοτικές παρατάξεις και τους ηγέτες που κάνουν τις τελικές επιλογές.
Γιατί μήπως ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρεώνεται τον Αλέξη Γεωργούλη; Ποιος τον έβαλε στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές; Και τώρα η εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ κουνάει το δάχτυλο στον πρόεδρο.
Αλλά αυτά είναι εσωτερικά τους. Εδώ η χώρα μας σε αυτή την τετραετία γίνεται πάλι περίγελος για τους εκπροσώπους της. Ο ένας καταδικασμένος και στη φυλακή για εγκληματική οργάνωση. Η άλλη μέχρι πρότινος για μήνες στη φυλακή και τώρα με βραχιολακι κατηγορούμενη για συμμετοχή σε μεγάλο κύκλωμα διαφθοράς. Από κόσκινο περνάνε όλες οι δραστηριότητες των Ελλήνων ευρωβουλευτών. Από τους μισθούς των συνεργατών τους, τα μπόνους, μέχρι και τις απουσίες τους από τις συνεδριάσεις. Εμπιστοσύνη πλέον, καμία.
Και τώρα το σκάνδαλο Γεωργούλη και η υπόθεση βιασμού και κακοποίησης. Με μια καταγγελία τρία χρόνια πριν και μια βελγική δικαιοσύνη που έκανε όλα τα βήματα σωστά για να μην αποκαλυφθεί το θύμα και να μην καταλάβει τίποτα ούτε και η οικογένεια της, σύμφωνα με την επιθυμία της.
Αλλά ο Βέλγος δικαστής δεν υπολόγιζε στα αδηφάγα ελληνικά media. Και στα πολιτικά τρολ. Που ξεκίνησαν το victim blaming. Στη δολοφονία χαρακτήρων άλλωστε δεν έχουμε αντίπαλο.
Τι έγραψα λοιπόν εδώ στη Μακεδονία τον περασμένο Ιανουάριο; Για τις επιλογές υποψηφίων για λόγους επικοινωνίας. Για το διαφορετικό κοινό. Για τη μάζα. Δημοσιογράφοι, αθλητές, καλλιτέχνες.
“Και μετά δυστυχώς αναρωτιόμαστε γιατί ψηφίζουν νόμους που δεν διαβάζουν, γιατί δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της κοινωνίας για να την εκφράσουν, γιατί ανέχονται να τους παρακολουθεί ένα παρακράτος χωρίς κανέναν να θέλει να βρει τους ενόχους” έγραφα τότε.”
Προφανώς αν δεν τους ψηφίζαμε δεν θα τους επέλεγαν οι επικεφαλής. Και για αυτό η ψήφος μας είναι η δύναμη μας. Τετριμμένο, κάποιοι θα το χαρακτηρίσουν γραφικό. Αλλά είναι η απόλυτη αλήθεια. Ανά τους αιώνες.
Αν μας πουν: είσαστε αυτό που ψηφίζετε, δεν θα μας αρέσει ε; Ας ψηφίσουμε καλύτερα αυτή τη φορά!” κατέληγε τότε εκείνο το άρθρο.
Για τέσσερις Έλληνες ευρωβουλευτές αυτή την τετραετία έχει ζητηθεί η άρση ασυλίας από τις δικαστικές αρχές. Να γελάς και να κλαις ταυτόχρονα. Για την κατάντια μας.
Και όπως έγραψε και ο καλός μου φίλος και συνοδοιπόρος, καθηγητής Γιάννης Κωνσταντινίδης, το πρόβλημα με την πολιτική στην Ελλάδα είναι ότι οι πολίτες της δεν ντρέπονται για τους πολιτικούς τους.
Αν δεν ντρέπονται οι πολίτες που τους εκλεγούν, για τα κριτήρια που αυτοί θέτουν και τους σταυρώνουν, θα ντραπουν μήπως αυτοί που τα κάνουν; Και για τα κόμματα έχουμε ακούσει πολλές φορές την έκφραση “αν ξαναψηφίσω το τάδε κόμμα να μου κοπεί το χέρι”.
Κανέναν κοψοχέρη για βουλευτή έχουμε ακούσει; Όχι.
Γιατί και κακός να είναι, το ρουσφετάκι θα μας το κάνει…