Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Μακεδονία της Κυριακής”
Είναι αλήθεια ότι είμαι σε ένα ιδιαίτερο αισιόδοξο mood. Μια ευχάριστη και δημιουργική διάθεση που προέρχεται από τη νέα επιχειρηματική μας προσπάθεια στο κέντρο της πόλης, μια νέα πρόταση στην εστίαση και όχι μόνο.
Ζώντας έναν δημιουργικό οίστρο τόσων πολλών ανθρώπων, βιώνοντας τις καθημερινές δυσκολίες, ακούγοντας υπέροχες ιδέες αλλά και τεράστιας υπερβολές η σύγκριση με τις δραστηριότητες μας στο Λονδίνο είναι αναπόφευκτη. Δεν πέρασαν και πάρα πολλοί μήνες από τότε που περάσαμε την ίδια δημιουργική διαδικασία στην βρετανική πρωτεύουσα με τους πολύτιμους συνεργάτες μου.
Αυτό το ταξίδι είναι διαφορετικό όμως. Ίσως γιατί συνδέεται με τις εφηβικές μου αναμνήσεις, γιατί ο πεζόδρομος της Ικτίνου έχει μια ιστορία στην γαστρονομία, πολύ περισσότερο όμως γιατί το κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι η ζωή της πόλης. Μιας πόλης που έχει μεγάλες προοπτικές. Και η αισιοδοξία δείχνει να επιστρέφει.
Με έναν μεγάλο αστερίσκο. Δεν υπάρχει μεγάλη αισιοδοξία για το επιχειρείν γενικότερα. Όχι απλά στην πόλη αλλά γενικότερα. Και αυτό οφείλεται στα μακροοικονομικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας. Που είναι μια μεγαλύτερη συζήτηση. Που επιβαρύνονται όμως από τις δομικές παθογένειες της πόλης μας.
Αλλά στην Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα κλίμα αισιοδοξίας για το μέλλον. Δεν υπήρχε έναν χρόνο πριν. Μεγάλο ρόλο παίζει η νέα διοίκηση Αγγελούδη. Η σταθερά καλή δουλειά του παιδικού μου φίλου Γιώργου Δημαρέλου στην καθαριότητα είναι η πρώτη εικόνα στην καθημερινότητα. Από εκεί και πέρα υπάρχει η αίσθηση ότι υπάρχει σχέδιο και μέθοδος. Και άνθρωποι που “ξέρουν την δουλειά”. Μια τεχνοκρατική πολιτική μιας διοίκησης, που δεν είναι αποτέλεσμα λυκοσυμμαχιών με τιμάρια αντιδημαρχιών, αλλά στηρίζεται στην ενός ανδρός αρχή. Που θα επωμιστεί και τα καλά και τα άσχημα.
Η Θεσσαλονίκη έχει τις μεγαλύτερες προοπτικές ανάπτυξης. Ίσως είναι η πόλη που το ελατήριο της είναι για δεκαετίες συμπιεσμένο και η δύναμη που μπορεί να αναπτυχθεί να την εκτοξεύσει. Η νέα εποχή στον Οργανισμό Τουρισμού και το νέο μοντέλο που διαφημίζεται ότι θα εφαρμοστεί, θα βάλει την δική της σφραγίδα στην επόμενη μέρα.
Σήμερα δείχνουν όλα ότι κάτι αλλάζει. Ακόμα και στα έργα. Που οι Θεσσαλονικείς είμαστε οι πιο άπιστοι Θωμάδες με αυτό το δούλεμα που φάγαμε τόσα χρόνια. Θα μπορούσε αυτή η πενταετία να καταγράφει στην ιστορία ως από τις πιο σημαντικές για την πόλη. Σε ένα όμως δυσμενές παγκόσμιο περιβάλλον κανένας δεν είναι σίγουρος ότι πάλι η Θεσσαλονίκη θα πληρώσει το μάρμαρο. Αλλά μας αξίζει να ζήσουν τα παιδιά μας ένα διαφορετικό αύριο.