Άρθρο του Νίκου Νυφούδη στην εφημερίδα “Μακεδονία της Κυριακής”
“Ποιός φοβάται; Αυτός που έχει την φωλιά του λερωμένη…” θυμάμαι να λέει η γιαγιά του κολλητού μου όταν κάναμε τις πατροπαράδοτες σκανταλιές στις διακοπές του Πάσχα.
Τότε που παίρναμε τα ποδήλατα και πηγαίναμε πάνω κάτω την Πυλαία. Θυμάμαι τέτοιες μέρες να διασχίζουμε τον δρόμο Πυλαίας – Θέρμης και να φτάνουμε στο δρόμο που είναι τα κοιμητήρια. Εκεί ήταν τρία εκκλησάκια και κάθε μέρα ανάβαμε τα καντήλια. Συνεπείς στο καθήκον μας.
Όταν λοιπόν τρώγαμε καμία τούμπα, αργούσαμε να γυρίσουμε τότε η ενοχή μας φαινόταν στα μάτια μας. Όσο κι αν κάναμε ότι ήμασταν χαλαροί και άνετοι, σιγά μην δεν καταλάβαινε η γιαγιά.
Έτσι και το σημερινό πολιτικό σύστημα. Είναι ολοφάνερες οι ενοχές του στον τρόπο αντιμετώπισης κάθε τύπου ακροδεξιού μορφώματος. Όταν κάποιος χρησιμοποιεί σεξιστικό, ομοφοβικό και ρατσιστικό λόγο, πολιτεύεται διχαστικά και επιχειρηματολογεί μετεμφυλιακά αλλά παράλληλα σέβεται τους κανόνες της οικονομίας και του κοινοβουλευτισμού τότε είναι καλοδεχούμενος και γίνεται και υπουργός. Μην πω και αντιπρόεδρος κόμματος. Μην πω ότι συνεργάζεται και με την Αριστερά και καλά ενάντια στα μνημόνια.
Γιατί αυτά ζήσαμε και αυτά ζούμε τα τελευταία χρόνια. Όπου η αντισυστημικη ψήφος και στάση είναι πλέον πλειοψηφική στην ελληνική κοινωνία. Και το πολιτικό μας σύστημα τι έκανε; Την αφομοίωσε στο μεγαλύτερο της βαθμό. Και τόσο η ΝΔ και τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει το επόμενο ψεκασμένο πουλεν για να το προσθέσει στην φαρέτρα του.
Μια δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της έπρεπε να δουλέψει τις αδυναμίες της. Να πληρώσει για τα κακώς κείμενα της. Όχι να τις καλύψει με χειρότερα. Γιατί η δύναμη της ακροδεξιάς είναι η αντιθεσμική στάση των κομμάτων, η διαπλοκή και η διαφθορά των πολιτικών.
Και αντί αυτά να εκλείψουν, βάλαμε σε ακροδεξιούς κουστούμι και τους κάναμε λαμόγια να μας φέρνουν τους ψήφους και να μαζεύουν τα πρόβατα στο μεγάλο το μαντρί.
Σαν εμένα και τον κολλητό μου. Που αργούσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι μια ώρα και αλλάζαμε τα ρολόγια μας. Ποιον νομίζαμε ότι θα κοροϊδέψουμε άραγε; Με το φτωχό μας το μυαλό θεωρούσαμε ότι θα μας πιστέψουν ότι το ρολόι είχε… καθυστέρηση.
Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει ο Άρειος Πάγος στις 5 Μαΐου. Δεν θα ήταν τιμή για τη χώρα μας ένας καταδικασμένος άνθρωπος για εγκληματική οργάνωση, να κάνει προεκλογική εκστρατεία μέσα από τη φυλακή. Κανονική προεκλογική εκστρατεία. Γιατί μέχρι σήμερα όλο το σύστημα μας, του επέτρεψε μέσα από τα κάγκελα να βγάζει ομιλίες σε συγκεντρώσεις, να κάνει διαλέξεις και εκπομπές στο YouTube. Να δημιουργήσει όλες τις συνθήκες, να συντηρήσει την ομάδα του, να κρατάει ζεστούς και να αυγατίζει τους οπαδούς του για να φτάσει μέχρι τις εκλογές. Και τώρα να το παίζει ήρωας κι από πάνω. Τώρα αυτό, δεν μαζεύεται…
Μαζί με τις ευχές σε όλους τους αναγνώστες για Καλή Ανάσταση, εύχομαι αντίστοιχα και στο πολίτευμα μας. Μόνο που για τη Δημοκρατία, η Ανάσταση δεν μπορεί να έρθει με φοβικότητα απέναντι σε αυτούς που θέλουν να την καταλύσουν.