Είναι ο άνθρωπος ικανός για όλα; Είναι. Για το καλύτερο και για το χειρότερο.
Και ποιο είναι το χειρότερο; Εκεί τα όρια είναι περισσότερο δυσδιάκριτα. Στο καλύτερο όλοι έχουμε μια πιο σαφή αίσθηση. Το κακό όμως όταν συμβαίνει είναι απύθμενο. Το έγκλημα του αιώνα, έγραψε ο κ. Ασκητής. Σίγουρα το χειρότερο έγκλημα που έχει ζήσει μέχρι σήμερα η γενιά μας θα διόρθωνα εγώ, γιατί δυστυχώς το κακό ήρθε για να μείνει. Και φοβάμαι, πως δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι.
Η βασική ερώτηση, που συχνά ακούω στις παρέες, είναι αν η εποχή μας έγινε τόσο διεστραμμένη ή απλά τώρα τα μαθαίνουμε όλα; Κι αυτό με τρομάζει περισσότερο. Φαντάζεστε να συνέβαιναν τα ίδια 50 χρόνια πριν, απλά να μην τα μαθαίνανε; Γιατί ας μην γελιόμαστε. Μπορεί αυτό το έγκλημα να μας τρομάζει περισσότερο από όλα, αλλά δύο χρόνια τώρα φοβόμαστε να δούμε την επικαιρότητα στο κινητό μας, μια και συνέχεια κάτι τρομακτικό προκύπτει. Άλλοτε μικρότερο και άλλοτε σημαντικότερο. Αλλά ποιος ορίζει άραγε το λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό για την ζωή αυτών των ανθρώπων που εμπλέκονται σ’ αυτές τις ιστορίες. Ιδού η απορία.
Όλα είναι σημαντικά γι’ αυτόν που τα βιώνει. Βλέπετε πίσω από αυτές τις ιστορίες δεν κρύβονται ηθοποιοί αλλά άνθρωποι και ζωές κανονικές. Σας τις δικές μας. Πίσω από τους πρωταγωνιστές όπως την Ρούλα Πισπιρίγκου κρύβονται και όλοι αυτοί που άθελά τους πρέπει να διαχειριστούν τη νέα πραγματικότητα. Μια μάνα, ένας πατέρας και πόσοι άλλοι που θα αισθάνονται ένοχοι μια ζωή, για το πώς δεν κατάλαβαν τίποτα. Όπως ακριβώς και πίσω από τους δολοφόνους του Άλκη, λίγο καιρό νωρίτερα, κρύβονται άλλοι άνθρωποι.
Και όχι ο όχλος έξω από το σπίτι αυτής της οικογένειας στην Πάτρα, που να ζητά «θάνατο στους παιδοκτόνους» δεν είναι η λύση, όσο κι αν τα πρωτόγονα ένστικτά όλων μας αυτό ζητούν. Υπάρχει λύση θα με ρωτήσετε; Για μένα η μόνη λύση είναι η εκπαίδευση. Η μόρφωση, όχι η ακαδημαϊκή, και η επιμονή στο να δημιουργεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα υγιείς πνευματικά ανθρώπους. Ανθρώπους που να αισθάνονται και να είναι άνθρωποι. Όχι ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μόνο στόχο έχει την επαγγελματική αποκατάσταση. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα δημιουργεί ανθρώπους.
Ας κρατήσουμε αναλλοίωτη την πρώτη σκέψη που μας ήρθε στο μυαλό όταν επιβεβαιώθηκε η σύλληψη της μάνας παιδοκτόνου. Ας θρηνήσουμε μέσα μας βαθιά για τα χειρότερα που είναι ικανός ο άνθρωπος. Ο θρήνος αυτός ίσως μας ωθήσει στο να υπερασπιστούμε καλύτερα την ουσία της ζωής και του ανθρώπου, την επόμενη φορά που θα έρθουμε αντιμέτωποι με το κακό.
Γράφει ο σπουδαίος Γιάννης Ρίτσος, «ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί».
Και επειδή ακριβώς εκεί που έχει μαζευτεί ο όχλος είναι ο δρόμος που παίζουν αυτά τα τρία παιδιά, ας διαλυθεί το πλήθος. Και ας φροντίσει με τη στάση ζωής του πως ποτέ ξανά δεν θα ζήσουμε παρόμοιο έγκλημα.
Το καλό πρέπει να μπει και πάλι στη ζωή μας, όπως άλλοτε.
*Δημοσιεύθηκε στη “ΜτΚ” στις 03.04.2022