Αρθρο του Νίκου Νυφούδη στην “Μακεδονία της Κυριακής”
Κανένας δεν μπορεί να είναι ασφαλής σε μια χώρα που κάποιος συνάνθρωπος μας δολοφονείται έξω από αστυνομικό τμήμα.
Κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται και να νιώθει ασφαλής όταν έχει αυτήν την αντιμετώπιση από τους αστυνομικούς. Την αντιμετωπίση που έχει η Κυριακή.
Δεν μπορεί να το χωρέσει ανθρώπινος νους ότι ένα νεο κορίτσι που φοβήθηκε για τη ζωή της, πήγε στο αστυνομικό τμήμα, ζήτησε προστασία, την έδιωξαν με τη στάση τους, βγήκε από το αστυνομικό τμήμα και την ώρα που τηλεφωνούσε στο 100 δολοφονήθηκε.
Υπάρχει – και είναι εξαιρετικά σοβαρή – η διάσταση της γυναικοκτονίας όμως εδώ το επίδικο είναι μεγαλύτερο. Είναι η ασφάλεια. Ένα από τα βασικά αγαθά μιας σύγχρονης δυτικής κοινωνίας. Κεκτημένο. Δεν είναι αυτονόητο.
Και όπως φαίνεται το σύστημα που έχει δομηθεί η ασφάλεια της χώρας είναι σάπιο. Από την κορυφή ως τα νύχια. Από την πολιτική ηγεσία μέχρι τον τελευταίο αστυνομικό. Όχι τον κάθε έναν από αυτούς συγκεκριμένα. Αλλά η δομή, η νοοτροπία, η αντίληψη.
Στην δολοφονία του νεαρού κοριτσιού έξω από το αστυνομικό τμήμα συναντάμε έναν τεράστιο ωχαδερφισμό και μια τυπολατρία που λειτουργεί ως ασπίδα για τους ευθυνόφοβους που ίσως να επέλεξαν το επάγγελμα του αστυνομικού για τη μονιμότητα και τη σύνταξη. Δεν γίνεται να μην έχεις καταγράψει τα στοιχεία θύματος και θύτη και να δεις στο σύστημα το ποιόν του δράστη ώστε να αντιληφθείς την σοβαρότητα της καταγγελίας. Δεν γίνεται να μην δεν καλείς εσύ το 100 μέσα στο αστυνομικό τμήμα έτσι ώστε να δώσεις άλλη προτεραιότητα και άλλη βαρύτητα στην υπόθεση. Και πως γίνεται να αφήνεται μια 22χρονη κοπέλα να είναι μόνη της στη βραδινή βάρδια ως αξιωματικός υπηρεσίας. 22 χρόνων!
Στην δολοφονία του νεαρού κοριτσιού συναντάμε μια… δυσκίνητη δικαιοσύνη και εσωτερικές πειθαρχικές διαδικασίες που κινούνται με τον αραμπά. Είναι δυνατόν να βρίσκεται σε θέση ευθύνης, φρουρός, ένας αστυνομικός καταδικασμένος αμετάκλητα; Και γίνεται να μην είχαν κινηθεί οι πειθαρχικές διαδικασίες για την απόλυση του από το σώμα αμέσως μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου; Αντ' αυτού αναμένονταν πότε θα δικάσει το πειθαρχικό και μέχρι τότε παρά την – επαναλαμβάνω – αμετάκλητη δικαστική απόφαση ο συγκεκριμένος αστυνομικός δούλευε και πληρώνονταν κανονικότατα από το κρατικό ταμείο.
Είναι αυτό κράτος δηλαδή;