Αρθρο του Νίκου Νυφούδη στην “Μακεδονία της Κυριακής”
Μάτι. Τραγωδία. 104 νεκροί. Δεκάδες εγκαυματίες. Άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί. Άλλοι τρέχοντας, άλλοι μέσα στα αυτοκίνητά τους, άλλοι αγκαλιασμένοι, όλοι τους όμως μοναχοί και απόκληροι ενός κρατικού μηχανισμού που παράλυσε και ισοπεδώθηκε.
Έξι ολόκληρα χρόνια οι συγγενείς των θυμάτων περίμεναν να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η υπόλοιπη κοινωνία είχε ξεχάσει. Είχε παίξει ενεργό ρόλο η λήθη αλλά και οι τραγωδίες που “έκατσαν” από πάνω της. Πανδημία, Τέμπη. Πόσους ομαδικούς θρήνους μπορεί να αντέξει κανείς;
Έξι ολόκληρα χρόνια όπου το ελληνικό κράτος έδωσε ξανά εξετάσεις και απέτυχε. Απέτυχε εκείνο το μοιραίο απόγευμα ο κρατικός μηχανισμός. Κατέρρευσε. Έξι χρόνια μετά δυστυχώς κατέρρευσε στα μάτια των πολιτών και η δικαιοσύνη. Από την κορφή ως τα νύχια. Από τους υπουργούς που έφτιαξαν αυτούς τους νόμους μέχρι τους δικαστές που δέχτηκαν οι 104 θάνατοι να είναι πλημμεληνα και που – σαν κερασάκι στην τούρτα – έδωσαν το πράσινο φως να εξαγοραστούν οι ποινές.
Η δικαστική απόφαση ξύπνησε ξανά τις μνήμες της ελληνικής κοινωνίας. Το αίσθημα ότι δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη έκδηλο παντού. Μας πώς γίνεται να μην την πληρώσει κανείς πάλι; Πώς; Όλοι αυτό αναρωτιώμαστε. Και ακολουθεί η μεγάλη απορία στα χείλη όλων. Προπομπός για το Μάτι;
Χάθηκαν 104 συνάνθρωποι μας και το αποτέλεσμα είναι να μην είναι τελικά κανένας υπεύθυνος για τίποτα. Κ-Α-Ν-Ε-Ν-Α-Σ. Και αυτό είναι αποδεκτό. Ντροπιαστικό μεν αλλά αποδεκτό από μια γονατισμένη κοινωνία που μοιάζει ανήμπορη να αντιδράσει.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχει και το πολιτικό παιχνίδι και η σπέκουλα εκατέρωθεν. Αυτοί που λένε ότι δεν εργαλειοποιούν τραγωδίες, σκήλευαν τότε πάνω στα πτώματα για να γκρεμίσουν την κυβέρνηση. Και εκείνοι που ζητούν την φυλάκιση υπουργού για τα Τέμπη, πανηγυριζουν σήμερα γιατί αθωώθηκε ένα κορυφαίο στέλεχος τους. Όλη η κοινωνία αντιδρά στην απόφαση του δικαστηρίου εκτός από αυτούς. Τους αλληλέγγυους α λα καρτ, τους ευαίσθητους ανάλογα με το ποιος κυβερνά , αυτούς που μετρούν δικούς μας και δικούς σας.
Αν αυτό δεν είναι χώρα σε σήψη, τι είναι; Αν αυτό δεν είναι παρακμή, τι είναι; Αυτό το Πάσχα θα κάνουμε Ανάσταση αναζητώντας δικαίωση.